Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2016

Νέα Ιστοσελίδα των Εκδόσεων Πολύτροπον

Μπείτε στην νέα ιστοσελίδα των εκδόσεων Πολύτροπον.
Απο εδώ μπορείτε να ενημερώνεστε για τα βιβλία μας, τις εκδηλώσεις, τα νέα μας και για ότι άλλο αφορά τον εκδοτικό μας οίκο.

http://www.polytroponbooks.com/

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2015

To νέο βιβλίο απο τις Εκδόσεις Πολύτροπον!

ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΝΤΑΛΛΟΓΟΥΕΗ

της Celia Blue Johnson

Στο Χορεύοντας με την κυρία Νταλλογουέη, θα ανακαλύψετε σε ποιόν ανήκε στην πραγματικότητα το κοράκι του Έντγκαρ Άλλαν Πόε, αν πράγματι υπήρξε ο ρομαντικός κύριος Ντάρσυ της Τζέην Ώστεν, ποιοι έκαναν σκανταλιές παρέα με τον Μαρκ Τουέιν, και ποιο ήταν το επάγγελμα του πραγματικού Σέρλοκ Χολμς. Οι ιστορίες πίσω από πενήντα κλασικά έργα, που περιλαμβάνουν την Τζέην Έυρ, τον Φρανκενστάιν, τον Γυάλινο Κώδωνα και τον Γουίνι τον Πουφ, αποκαλύπτουν τους λόγους που τα λογοτεχνικά μας ινδάλματα έγραψαν ορισμένα από τα δημοφιλέστερα βιβλία στον κόσμο.


Δεν υπάρχει συγγραφέας που δεν κλήθηκε να απαντήσει στην ερώτηση: «Από πού αντλήσατε την έμπνευση για το βιβλίο σας;» Η Τζόνσον δεν θεωρητικολογεί για τη λογοτεχνική έμπνευση. Αφήνει τις ιστορίες δημιουργίας να μιλήσουν από μόνες τους. Ένα ενδιαφέρον ανάγνωσμα.
- Λαμπρινή Κουζέλη, Το Βήμα

Μια διασκεδαστική συλλογή μικρών ιστοριών σχετικά με την έμπνευση που βρίσκεται πίσω από μεγάλα μυθιστο-ρήματα. Καλογραμμένη και ενδιαφέρουσα.
- Lars Bunch, Goodreads

Η Τζόνσον διηγείται με θαυμαστό τρόπο, ισορροπώντας αποτελεσματικά μεταξύ της ρομαντικής εικόνας των συγγραφέων που γράφουν υπό την επήρεια των ονειροπολήσεών τους και της [δύσκολης] πραγματικότητας.
- Publishers Weekly

Πέμπτη 21 Μαΐου 2015

"ΒΟΛΤΕΣ-ΒΟΛΤΑΔΟΡΟΙ, ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ"



 του Φάνη Πετράκη

Στις αρχές του ’60 που ήμουν στην αρχή της εφηβείας και άρχιζαν οι πρώτες ερωτικές ανησυχίες, πηγαίναμε κάθε Κυριακή απόγευμα βόλτα.
Ένα τμήμα του κεντρικού δρόμου κάθε περιοχής μετατρεπόταν σε πεζόδρομο, γινόταν εκτροπή της κυκλοφορίας για τα αυτοκίνητα και τα λεωφορεία και όλη η νεολαία, από πιτσιρίκια σαν εμάς μέχρι τους ‘μεγάλους’, όσοι δηλαδή ήταν ανύπαντροι, βόλταραν με μανία για ώρες. Τα κορίτσια αλά μπρατσέτα στη σειρά και τα αγόρια πίσω τους να προσπαθούν με σαχλαμάρες του τύπου ‘καλέ ζαχαροπλάστης ήταν ο μπαμπάς σου’ να τις πιάσουν κουβέντα και να γνωριστούν. Η πιο τολμηρή απ’ όλες απαντούσε και συνήθως τα κορόιδευε, με τις άλλες να προσπαθούν υποκριτικά να την μαζέψουν. Αγνές και αθώες εκδηλώσεις μιάς εποχής που δύσκολα σήμερα γίνεται πιστευτή από τους νέους.
Τα μπατιρόσπορα ή ηλιόσπορος στρώμα στην άσφαλτο όταν νύχτωνε και μαζευόμασταν κουρασμένοι και σκονισμένοι σπίτι γιατί την άλλη μέρα είχαμε και σχολείο.
Όταν μεγαλώσαμε λιγάκι πηγαίναμε και σε άλλες περιοχές να δοκιμάσουμε την τύχη μας για να κατακτήσουμε κανένα όμορφο κορίτσι. Οι μεγάλες βόλτες πάντως ήταν της παραλίας, από το λιμάνι μέχρι το Λευκό Πύργο, που σταματούσε γιατί δεν πήγαινε παραπέρα και η βόλτα της Τσιμισκή.
Ο θάνατος της βόλτας ήταν το αυτοκίνητο. Όσο περίσσευαν τα αυτοκίνητα, τα τόσο μίκραινε η βόλτα, μέχρι που σταμάτησε τελείως. Ο κόσμος έμπαινε στα αυτοκίνητα και είχε άλλες δυνατότητες από το να ανεβοκατεβαίνει σ’ ένα δρόμο κάθε Κυριακή απόγευμα…
Σήμερα στην τεράστια και πανέμορφη παραλία της Θεσσαλονίκης, που αρχίζει πάντα από το λιμάνι, αλλά τώρα τελειώνει στο Μέγαρο, γίνεται η βόλτα της πόλης. Βέβαια καμία σχέση δεν έχει με το νυφοπάζαρο εκείνης της εποχής. Οι νέοι δεν ενδιαφέρονται για τέτοιου είδους σπορ στην παραλία. Ο κόσμος κατεβαίνει να περπατήσει, να πάρει τον  αέρα του, θα θαυμάσει την θάλασσα, το ηλιοβασίλεμα, να δει τα καράβια, να κουβεντιάσει με την παρέα του, να αθληθεί.
Οι σημερινοί βολταδόροι είναι οι ξένοι επισκέπτες της πόλης, ντόπιοι και αλλοδαποί, τα παιδιά που έρχονται εκδρομή από άλλες περιοχές της Ελλάδας. Όλοι αυτοί ποζάρουν με φόντο τον Λευκοπύργο και την θάλασσα, να βγάλουν τις αναμνηστικές τους φωτογραφίες.
Από κει και πέρα έχουμε τους αθλούμενους, νέα παιδιά που τρέχουν και κάνουν τις προπονήσεις τους ή να  διατηρήσουν την φυσική τους κατάσταση. Μαμάδες και παππούδες με τα καροτσάκια, γιατί είναι το μόνο μέρος που μπορεί να κυκλοφορήσει καροτσάκι στην Θεσσαλονίκη που τα πάντα είναι κλειστά από τα σταθμευμένα αυτοκίνητα.
Οι νεόκοποι συνταξιούχοι, αφού πέρασαν όλη τους την ζωή πίσω απ’ ένα γραφείο και τις Κυριακές στον καναπέ, αποφάσισαν να περπατήσουν, να περάσουν την ώρα τους και να αυξήσουν την κυκλοφορία του αίματος και την μακροζωία τους. Αγοράζουν ότι ακριβότερο σε φόρμες, παπούτσια και λοιπά αξεσουάρ και πάνε για περπάτημα, σε λίγο μπορείς να τους δεις και να τρέχουν, με κορδελάκι στο κεφάλι.
Οι με συνταγή γιατρού περιπατητές είναι άπειροι. Αφού λόγω καθισιού και φαγητού έπαθαν τα εμφράγματά τους, τώρα με το ρολόι περπατάνε. Τόση ώρα είπε ο γιατρός ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο, ότι λέει το καθήκον! Θα πρέπει βέβαια να έχει τις σωστές προϋποθέσεις  θερμοκρασίας, ηλιοφάνειας, αέρας να μην φυσάει και άλλα. Σ΄ αυτούς περιλαμβάνονται και αυτοί που περπατάν για να αδυνατίσουν. Αν περπατήσουν κανένα ημίωρο νομίζουν ότι έχασαν ΤΑ κιλά και πέφτουν με όρεξη στο φαί, γιατί τους την άνοιξε ο καθαρός αέρας.
Υπάρχουν και οι παλιές καραβάνες του αθλήματος, που είναι παντός καιρού, ακόμα και με βροχή. Κρύο, αέρας, ζέστη να σκάει ο τζίτζικας, τίποτα  δεν τους πτοεί, αυτοί τρέχουν αγνοώντας επιδεικτικά τα περίεργα βλέμματα των άλλων. Πάντως η πρώτη εντύπωση είναι το πώς δεν έχουν πάθει ακόμα το εγκεφαλικό. Με τριάντα πέντε βαθμούς μεσημεριάτικα να τρέχουν!!   
Οι ποδηλάτες έχουν και τον δικό τους δρόμο. Ξέχωρα από  τους περιπατητές. Βέβαια δεν είναι αθλητές, γιατί μεγάλες ταχύτητες είναι επικίνδυνες, αλλά θα δεις όμορφες στιγμές, με οικογένειες, παιδάκια, και όλοι μαζί να κάνουν ποδηλατάδα. Τώρα νοικιάζουν και ποδήλατα για όσους θέλουν να θυμηθούν τα νιάτα τους. Ο Δήμος προσπαθεί να προωθήσει την ποδηλασία, αλλά η Αυτού Μεγαλειότης το αυτοκίνητο έχει άλλη άποψή και εδώ το δίκαιο του ισχυρότερου. Δεν προσέχουν τους ποδηλάτες και κλείνουν τους λίγους ποδηλατοδρόμους που πρόχειρα φτιάχτηκαν στην πόλη.
Οι φιλόζωοι είναι ένα από τα πιο αξιοπερίεργα και ποικίλα θεάματα της παραλιακής βόλτας. Φέρνουν τα ζωάκια τους να ανακουφιστούν στα χορταράκια, αλλά ελάχιστοι απ΄ αυτούς μαζεύουν το αποτέλεσμα. Σαν συνέπεια, αντί να κοιτάς το ηλιοβασίλεμα θα πρέπει να έχεις το νου σου που θα πατάς…
Τα μικρότερα σκυλάκια τα ντύνουν, ως και με άνορακ, θαρρείς και έχουν ανάγκη, εδώ η φύση έχει κάνει την δουλειά της καλά! Αλλά τι να πεις στις τρυφερές μητερούλες, που πιθανόν να μ΄ αρπάξουν γι αυτά που λέω. Άλλοι τα αμολάνε κι όποιον πάρει ο χάρος, σκυλοκαβγάδες, έρωτες και απεγνωσμένες προσπάθειες να αλληλομυριστούν όταν τα λουριά τεντώνουν.
Οι Ψαράδες δίνουν το χρώμα τους στην προκυμαία, που με υπομονή κάθονται με τις ώρες να πιάσουν κανένα μολυσμένο ψαράκι. Κάποτε ήταν δεκάδες οι ψαράδες, τώρα που αρχίζει να καθαρίζει η θάλασσα λόγω βιολογικών ξαναεμφανίστηκαν, ελπίζω ότι θα πληθύνουν οι ψαράδες και τα καλάμια τους.
Το θέαμα που με συναρπάζει είναι όταν βλέπω νέους να κάθονται οκλαδόν στην άκρη της θάλασσας και να κουβεντιάζουν ήρεμα και γλυκά ή ζευγαράκια αγκαλιασμένα να κοιτάν αμίλητα τα υπέροχα ηλιοβασιλέματα που μας χαρίζει ο Θερμαϊκός με τον Όλυμπο, τα Πιέρια και το Βέρμιο.  

"ΣΧΕΣΗ ΜΙΣΟΥΣ"



 του Φάνη Πετράκη


Γενικά είμαι ένας καλοπροαίρετος άνθρωπος, έτσι νομίζω τουλάχιστον, στη ζωή μου έχω μαλώσει ελάχιστες φορές. Δεν προκαλούσα και δεν με προκαλούσαν. Έδινα τόπο στην οργή που λένε και με διάλογο και επιχειρήματα έβρισκα το δίκιο μου η περνούσα το δικό μου, που λένε.
Τώρα στα γεράματα έχω μια σχέση μίσους, άλλη περιγραφή νομίζω ότι την αδικεί!
Με ποιόν και τι έχω να μοιράσω τώρα που είμαι και συνταξιούχος και δεν έχω κοινά συμφέροντα με κανένα! Και όμως, υπάρχει και είναι με κάτι άψυχο θα λέγαμε, αλλά που τελικά  έχει ψυχή και με διαολίζει όσο δεν παίρνει, με αναγκάζει να το βρίζω, να το βλαστημάω, να το κλωστάω, να το μουντζώνω, να γελάω μαζί του και άλλα πολλά ακατανόμαστα και αν συνεχίσω χωρίς να σας βάλω στο νόημα θα με πείτε τρελό!
Ας τα πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή.
 Στην οικοδομή μας, μια πολυκατοικία επτά διαμερισμάτων, από δύο ισόγειο, πρώτος και δεύτερος και ένα διαμέρισμα στον τρίτο το δικό μας, ουσιαστικά μια από τις πιο μικρές πολυκατοικίες που υπάρχουν, υπάρχει ένας ανελκυστήρας.
Το ασανσέρ, η ανελκυστήρας επί το ελληνικότερο, εξυπηρετεί κυρίως τα δύο του δευτέρου και εμάς, τη γυναίκα μου και εμένα. Τίποτα δηλαδή! Είναι ένα σύγχρονο μηχάνημα πολυτελέστατο, αυτόματο, δυνατότητας μεταφοράς επτά ατόμων ταυτόχρονα!
Το τι ιστορίες έχω να διηγηθώ, είναι αδιανόητες!
Σήμερα, για παράδειγμα, πάω να φύγω και το ασανσέρ ήταν στον τρίτο, για μεγάλη μου έκπληξη από εχθές το βράδυ που γύρισα αργά. Τα φώτα  αναμμένα και όλα τα κουμπιά, που σημαίνει ότι το κάλεσαν και δεν ανταποκρίθηκε.  Μπλοκάρισε, σκέφτηκα, μπήκα, κουνήθηκα λίγο μπας και ξυπνήσει τίποτα. Βγαίνω να πάω στο μηχανοστάσιο να δω αν μπορώ να κάνω τίποτα και το ακούω να ξεκινάει, το παίρνω με τις σκάλες, μόλις έφθανα σε κάποιον όροφο εκείνο ξεκινούσε για τον επόμενο, το πήρα και γω με τα πόδια ως συνήθως. Το κατέβασμα το κάνω, εννιά στις δέκα με τα πόδια, βαριέμαι να περιμένω, αλλά το ανέβασμα, μετά την μαρμαρυγή που έχω, δεν μπορώ και λαχανιάζω, το έχω ανάγκη το ρημάδι, ιδίως αν ως συνήθως είμαι φορτωμένος.
Σχεδόν ποτέ δεν το βρίσκω στο ισόγειο, όλο και κάπου αλλού θα βόσκει. Όταν το καλώ και έχω κάτι να φορτώσω η να ξεφορτώσω κρατάω με ιδιαίτερη φροντίδα τη πόρτα ανοιχτή, έτσι και κλείσει πάει μου το πήραν. Θυμάστε βέβαια πόσα διαμερίσματα είμαστε! Δεν θυμάμαι πόσες φορές μου το πήραν με τσάντες και πράγματα μέσα.   Εντάξει δεν έχασα τίποτα αλλά είναι για το γαμώτο, λες όλα τώρα συμβαίνουν που το απασχολώ για λίγα λεπτά.
Όταν ξεχάσω κάτι και ανέβω για ένα λεπτό, να μπώ να το πάρω και να φύγω αμέσως, δεν υπάρχει καμία περίπτωση θα μου το πάρουν και θα κατέβω με τα πόδια.
Δεν είναι λίγες οι φορές που μετάνιωσα που το πήρα για κατέβασμα, βέβαια, γιατί σταμάτησε και στους δυο ορόφους θαρρείς και είναι συνεννοημένοι οι συγκάτοικοι να μου την σπάνε η είμαστε καμιά δημόσια υπηρεσία, μπαινοβγαίνει κόσμος και γίνεται χαμός!
Χτές βράδυ για παράδειγμα, φεύγαμε, βάζω τα κλειδιά στη πόρτα και περιμένω τη γυναίκα μου να πάρει τη τσάντα της, να κλείσει τα φώτα και να φύγουμε. Κάλεσα και το ασανσέρ να είμαστε έτοιμοι γιατί βιαζόμασταν. Έρχεται το ασανσέρ, το κοιτάζω με νόημα και λέω φυσικά μέσα μου, δεν θα κρατήσω τη πόρτα και θα μου φύγεις, είμαι σίγουρος! Μπορώ να βάλω και στοίχημα. Αν και σ’ αυτή τη περίπτωση θα κάνει το αντίθετο για να χάσω… Πόση ώρα έκανε λοιπόν η γυναίκα μου; Ένα ; Δύο λεπτά;  «Το ασανσέρ το πήρανε,» της λέω «τα βλέπεις; Το ρημάδι!» Απάντηση «είσαι αρνητικός και η αρνητική σου ενέργεια τα κάνει αυτά» και το πήραμε ως συνήθως με τις σκάλες…
Με τρελαίνει και με αποδιογανώνει, τέσσερα διαμερίσματα και όταν το χρειαστώ τότε θα το θέλουν και άλλοι!! Είναι τρελό, δεν βγάζει νόημα.  
Πολλές φορές τα καλώ μπαίνω, πατάω το κουμπί, τίποτα, ανοιγοκλείνω τη πόρτα η πηδάω ελαφρά και επιτέλους ξεκινάει Στη γυναίκα μου βέβαια δεν το κάνει ποτέ, στους άλλους απλά δεν ξέρω.
     Θέλω να επισημάνω ότι από τότε που άρχισα να γράφω τις ιστορίες μας και τα παράπονά μου σταμάτησαν όλα. Μα μα όλα! Τέρμα τα κόλπα, διαγωγή κοσμιοτάτη, σαν να μην τρέχει τίποτα. Σταμάτησαν να μου το παίρνουν, με περιμένει σαν σκυλάκι μήπως και το ξαναχρειαστώ και τα τρικάκια και οι κορδελίτσες που με έκανε τέρμα.
     Τώρα πες τε μου και σεις τι συμπεράσματα βγάζετε. Μάλλον φοβήθηκε την διαπόμπευση που θα του κάνω!!!!
Αλλά και εγώ δεν πρόκειται να του την χαρίσω, θα το δημοσιεύσω κι όποιον πάρει ο χάρος. Αμάν πια…
   Γεια σας.

Γενάρης 2014


Τρίτη 14 Απριλίου 2015

Παρουσίαση Βιβλίου 20/4/15




Οι Εκδόσεις Πολύτροπον
σας προσκαλούν
τη Δευτέρα 20 Απριλίου 2015
στις 20:00
στην παρουσίαση
της συλλογής noir διηγημάτων
της Αναστασίας Δ. Μπαξεβάνη
Άγριες Παπαρούνες
στο Polis Art Café
(Πεσμαζόγλου 5, στο αίθριο της Στοάς του Βιβλίου)


 
Το βιβλίο θα παρουσιάσουν οι συγγραφείς - μέλη
της ΕΛΣΑΛ:
Νεοκλής Γαλανόπουλος
Δημήτρης Μαμαλούκας
Τη συζήτηση θα συντονίσει ο συγγραφέας - μέλος της ΕΛΣΑΛ και δημοσιογράφος:
Γιάννης Ράγκος
Αποσπάσματα θα διαβάσει η ηθοποιός
Άννα Μπαξεβάνη

Παρασκευή 3 Απριλίου 2015

"Η Ιστορία του Σπόρου" - Μόλις Κυκλοφόρησε!!




Ένα βιβλίο γραμμένο στην πρωτεύουσα της κρίσης, με πυρήνα και ορμητήριο τις πλατείες του κέντρου. Εκεί, όπου έρχονται μονάχα για να φύγουν.
Μια νεαρή κοπέλα θυμάται και στοχάζεται, σπαράζει και αφηγείται: την ιστορία εκείνου, του Σπόρου, που πολύ αγαπήθηκε, μα δεν κατάφερε να αγαπήσει κανέναν, ούτε καν τον εαυτό του. Μαζί, η ιστορία της ίδιας και τόσων ακόμη άστεγων ανθρώπων που, με δικό του τρόπο ο καθένας, βρίσκονται στην «άλλη» πλευρά. Έτσι κρίνουμε σκόπιμο να πιστεύουμε, τουλάχιστον.
Ιστορίες στις οποίες τα ονόματα των πρωταγωνιστών, είναι τα μόνα που δεν έχουν καμία απολύτως σημασία. Ιστορίες τις οποίες επιλέγουμε να προστατεύουμε από το βλέμμα μας.

Απόσπασμα από "Το Μεγάλο Τζέρτζελο"



……………………………………

Οι περιοχές που είχε καταφέρει να «προστατέψει» ο Δίας ήταν ασφαλισμένες με τη βοήθεια κάμποσων μπάτσων, που όμως ο Άρης είχε ξεχάσει να χωρίσει σε βάρδιες εργασίας –παρόλο που όλοι ξέρουν πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος τους, καθώς είναι η ασπίδα του πολίτη- κι έτσι όπως έμεναν νυχθημερόν στο ίδιο πόστο είχαν αρχίσει να βρωμάνε υπερβολικά πολύ, ενώ είχαν σημειωθεί και οι πρώτες λιποθυμίες ανάμεσα τους.
Ο Προμηθέας μαζί με τον εξοργισμένο λαό και τους οδηγούς των τρακτέρ είχαν στήσει τις σκηνές τους στα Εξάρχεια, αλλά είχαν καταλάβει ταυτόχρονα και τη Νεάπολη, του Γκύζη και την Κυψέλη. Την Ομόνοια δεν την ήθελε κανείς, οπότε εκεί συνέχιζε να ανθεί η μαύρη αγορά που τώρα είχε επεκταθεί και σε άλλα προϊόντα όπως τρόφιμα, παραφαρμακευτικά είδη και νεκρά κοράκια που φαίνεται πως υπήρχαν σε αφθονία.
Οι υπόλοιπες χώρες βλέποντας το χάος που επικρατούσε στην Ελλάδα αποφάσισαν να σταματήσουν να εισάγουν προϊόντα και να κλείσουν τα σύνορα τους για να γλιτώσουν από τους εξοργισμένους εργάτες που οπλισμένοι είχαν ξεκινήσει να περνάνε τα σύνορα με άγνωστες, αλλά σίγουρα όχι φιλικές, διαθέσεις. Φόβος υπήρχε μήπως διασπείρουν την αναταραχή και στους θερμόαιμους και εξ’ ίσου οργισμένους Ιταλούς, τους Ισπανούς, αλλά και τους Γάλλους εργάτες.
Η κατάσταση ήταν τόσο ανεξέλεγκτη που καμία χώρα δεν ήθελε να στείλει τον στρατό της για να βοηθήσει, αφού τον κρατούσαν για να διασφαλίσουν τη δική τους τάξη και ασφάλεια, σε περίπτωση που το Μεγάλο Τζέρτζελο άναβε φωτιές και στον δικό τους κώλο. Μόνη λύση λοιπόν ήταν να κλείσουν τα σύνορα τους, ενώ ταυτόχρονα καλούσαν τους πολίτες τους να επιστρέψουν στις πατρίδες τους άμεσα. Αυτό βέβαια δεν ωφέλησε ιδιαίτερα, αφού με τα σύνορα ήδη κλειστά ήταν αυτονόητο ότι κανείς δεν μπορούσε να πάει πουθενά. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί μεγάλος συνωστισμός στο Ελ.Βενιζέλος με ανθρώπους κάθε εθνικότητας να ποδοπατούνται καθημερινά, προσπαθώντας να επιβιβαστούν στα ελικοφόρα που είχε λανσάρει γνωστή αεροπορική εταιρεία και που χρονολογούνταν λίγο πριν τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Στόχος ήταν να ανέβουν στο ελικοφόρο όσοι προλάβαιναν. Αφού οι επιβάτες κατάφερναν να ταχτοποιηθούν στις θέσεις τους και καταλαμβάνονταν και κάποιες θέσεις στον διάδρομο από όρθιους, ο πιλότος πέρναγε και έκοβε εισιτήρια στην προνομιακή τιμή των 99,99 ευρώ. Κατόπιν το ελικοφόρο απογειωνόταν με άγνωστο προορισμό και έκανε στάσεις σε γειτονικές χώρες ώσπου να του τελειώσουν τα καύσιμα. Οι επιβάτες είχαν τη δυνατότητα να κατέβουν όπου επιθυμούσαν, αν όμως τα καύσιμα τελείωναν υποχρεούνταν είτε να πηδήξουν από το ελικοφόρο στην κοντινότερη θάλασσα και να συνεχίσουν κολυμπώντας, είτε να κατέβουν ένας ένας και στη συνέχεια να το σπρώξουν μέχρι το κοντινότερο αεροδρόμιο.

Η Αφροδίτη πρόλαβε την τελευταία πτήση προς Ρωσία, εγκαταλείποντας τη χώρα αλλά και τον Άρη, με την ελπίδα να βρει κάποιον πλούσιο ξανθό επιχειρηματία να αρμέξει ώσπου να ηρεμήσει η κατάσταση στην Ελλαδα. Το καυσαέριο εξάλλου έκανε πολύ κακό στο δέρμα της, της το είχε πει επανειλημμένα και η αισθητικός της. Ανέβασε μάλιστα selfie στον λογαριασμό της στο facebook και στο instagram την ώρα που η πτήση της απογειωνόταν, σουφρώνοντας χειλάκια και δείχνοντας και λίγο ντεκολτέ – δεν θα μπορούσε να περιμένει κανείς τίποτα λιγότερο εξάλλου από εκείνη.

……………………………………..

Απόσπασμα από το «Καλειδοσκόπιο» Ά τόμος



«Εκείνη η νύχτα που ’μεινα μονάχος κι είπα να γράψω μια παράξενη ιστορία, για μαύρες γάτες που μαγεύουν τους ανθρώπους, γι’ αλλόκοτες φιγούρες που απ’ τους τοίχους κατρακυλώντας κλέβουν την ζωή τους, και για κοράκια που οργανώνουν εξεγέρσεις, κοράκια κόκκινα μ’ ολόμαυρα φτερά, στοχαστικά πουλιά γεμάτα αρχοντιά, που ταξιδέψανε στα άκρια του κόσμου, που ξεπεράσανε τα όρια του Xρόνου, που μπαινοβγαίνουνε σε άλλες διαστάσεις, κι αναζητάν μαζί μας την αλήθεια, γι’ αυτόν τον κόσμο που δεν υπάρχει ακόμα, που δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει ίσως ποτέ, όσο κι αν κάποιοι από εμάς νοιώθουν την πνοή του και της καρδιάς του ακούν το μητρικό παλμό, για έναν κόσμο ονείρου, ελευθερίας, για έναν κόσμο γαλανής ευδαιμονίας, με αυροφίλητα κορίτσια και καράβια, με πολυκύμαντα πολύχρωμα μαλλιά, με ολοπόρφυρα ολομέταξα πανιά, για έναν κόσμο βυθισμένο, για έναν κόσμο κοιμισμένο στο σκοτάδι, που περιμένει από εμάς να φιληθεί, για να μας βγάλει από αυτόν τον μαύρο εφιάλτη, όπου μαύρες γάτες μαγεύουν τους ανθρώπους κι αλλόκοτες φιγούρες απ’ τους τοίχους κατρακυλώντας, κλέβουν την ζωή τους… την περιτριγυρισμένη απ’ την νύχτα, την νύχτα με τα σκοτεινά της ανοίγματα στον πλωτό αστερισμό της Eλπίδας…»


To Μεγάλο Τζέρτζελο - Στέλλα Καραμπακάκη





 


  

Ανήσυχες μέρες, διαδηλώσεις, φλεγόμενες νύχτες, κοράκια, μολότοφ, δακρυγόνα, κυρίες της καλής κοινωνίας, αναρχικοί, παπάδες, μαύρες κάλτσες, θρησκόληπτες γριές και οι θεοί του Ολύμπου που κατεβαίνουν στην Αθήνα, ανακατεύονται όλοι μαζί στον φοβερό πόλεμο που έχει ξεσπάσει με κέντρο τα Εξάρχεια και εξαπλώνεται σ’ ολόκληρη τη χώρα, ίσως και την Ευρώπη.



 




 Μια σουρεαλιστική, καυστική, μα πάνω απ όλα χιουμοριστική, πολιτική σάτιρα, για τις συγκρούσεις μεταξύ λαού και εξουσίας, καθώς και όλα εκείνα που θα μπορούσε να φέρει μαζί της μια κοκκινομάλλα που οι θαυμαστές της την ονόμασαν Επανάσταση.

ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ - B TOMOΣ



 

 

ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ

Eπόμενος σταθμός:

Δοξασμένος Προάγγελος

Erection   Insurrection   Resurrection
«Ένα ρήγμα ανοίγει κάτω απ’ τα θεσπέσια πόδια της Ελπίδας –μόλις έχει προτείνει μπροστά το αριστερό με το μεγάλο σκίσιμο στην κοντή της φούστα– κι ο Xρόνος ραγίζει… “επόμενος σταθμός Δοξασμένος Προάγγελος… mind the gap (gross antitime power) this train continues to Summewhere-upon-Time... επόμενος σταθμός…” Δεν υπήρχε ακόμα ο επόμενος σταθμός· λίγοι μόνο, οι πιο τολμηροί, προχωρούσαν πέρα απ’ τον τερματικό σταθμό του Δοξασμένου Προάγγελου, στην άγνωστη πειραματική περιοχή του Summewhere-upon-Time όπου είχαν εισβάλει και δρούσαν τα κοράκια την δυστοπία αίροντας του κόσμου, για να περιπλανηθούν μέσα στην γαλανή αχλή της απροσδιοριστίας, στις τρεμουλιαστές εικόνες – δισεκατομμύρια από φευγαλέες εικόνες, επιθυμίες, ελπίδες ραγισμένες, τέρατα και αβεβαιότητες».

Στον δεύτερο τόμο του Καλειδοσκόπιου, μέρος της λιβιδικής ενέργειας των περιπλανόμενων, μετασχηματίζεται σε επαναστατική δράση για την καταστροφή της υπάρχουσας κοινωνικής και την υπέρβαση της φυσικής τάξης πραγμάτων, ώστε να γεφυρωθεί το βαθύ ρήγμα ανάμεσα στο άπειρο της επιθυμίας και το πεπερασμένο της ύπαρξης, το πεπερασμένο της πραγματικότητας, γεγονός που αντανακλάται και στον τρόπο γραφής.

Κατά τα άλλα και το «επόμενος σταθμός: Δοξασμένος Προάγγελος», παραμένει μια περιπλάνηση, που δεν παύει ποτέ να είναι ερωτική, με συντροφιά γυναίκες, βιβλία, νότες, χρώματα, στην διάρκεια της οποίας ο flâneur, ο αφηγητής ή άλλα πρόσωπα, «συνομιλούν» ή μάλλον ανα-καλούν, τον Εμπεδοκλή, τον Λουκρήτιο, τον Πίνδαρο, τον Ισαάκ Μπάμπελ, τον Νικολάι Φιοντόροφ, τον Πλατόνοφ, τον Χλέμπνικοφ, την Joyce Mansour, τους υπερρεαλιστές, τον Βάλτερ Μπένγιαμιν, τον Λόρκα και τον Πωλ Τσελάν, τον Ερνστ Μπλοχ, και τους εντάσσουν στο μέτωπο της απελευθερωτικής πάλης ενάντια στην όποια δυστοπία, είτε κοινωνική είτε φυσική.